Tematem książki jest historia osławionych "obozĂłw generała Sikorskiego" na Wyspach Brytyjskich w latach 1940-1943. Rozdział pierwszy, najobszerniejszy, poświęcony jest Zgrupowaniu OficerĂłw Nieprzydzielonych/Samodzielnemu Obozowi Oficerskiemu/ Stacji Zbornej OficerĂłw w Rothesay. OmĂłwiono w nim okoliczności utworzenia tego ośrodka w sierpniu 1940 r., jego organizację, warunki życia oficerĂłw i wielokrotnie podejmowane prĂłby reorganizacji - zwłaszcza tę z marca 1941 r. - oraz przyczyny likwidacji placĂłwki w końcu 1943 r. Autor starał się także ustalić przybliżoną liczbę oficerĂłw, ktĂłrzy w latach 1940-1943 przeszli przez obĂłz w Rothesay. W rozdziale drugim przedstawiono historię Podobozu/Obozu Oficerskiego w Tighnabruaich, w trzecim zaś - dzieje owianego ponurą sławą obozu dyscyplinarnego dla żołnierzy PSZ mieszczącego się najpierw w Kingledoors (od września 1940 r.), pĂłźniej w Shinafoot (od listopada 1940 r.) i wreszcie (od końca maja 1941 r. do likwidacji pięć miesięcy pĂłźniej) w Abernethy. Uzupełnienie opracowania stanowi dwadzieścia dokumentĂłw zamieszczonych w aneksie. Są to przede wszystkim rozkazy, plany i sprawozdania dotyczące funkcjonowania wspomnianych obozĂłw, a także lista z nazwiskami 705 oficerĂłw przewidzianych do przeniesienia do obozu w Rothesay, ktĂłrą szef Sztabu Naczelnego Wodza płk Tadeusz Klimecki przekazał 4 listopada 1940 r. dowĂłdcy I Korpusu Polskiego gen. Marianowi Kukielowi, oraz sporządzony przez autora - zapewne niekompletny - obejmujący siedemdziesiąt nazwisk wykaz oficerĂłw, ktĂłrzy w latach 1940-1942 trafili do obozu w Tighnabruaich.

Porządkując stare listy, Małgorzata Szejnert trafia na rodzinną zagadkę. W maju 1943 roku wuj Ignacy Raczkowski został pochowany na cmentarzu w Rothesay na wyspie Bute. Dlaczego w domu o tym nie mĂłwiono? Czy jego obecność na wyspie mogła być czymś wstydliwym?

Szukając odpowiedzi, reporterka rusza w podrĂłż śladami wuja - do londyńskich archiwĂłw i do Szkocji. Stopniowo odkrywa kłopotliwy epizod II wojny światowej: obĂłz odosobnienia dla polskich oficerĂłw prowadzony przez polskie władze wojskowe.

Oficerowie mogli grać w brydża, chodzić na potańcĂłwki i uczyć się angielskiego. Bomby nie spadały na Bute. Czasami widmowe wraki storpedowanych okrętĂłw wpływające do zatoki przypominały, że nie tak daleko świat płonie. Ale przymusowy pobyt na wyspie Polacy przeżywali jako okrutną karę.

Wyspa Węży to przełamująca schematy opowieść o wojnie, ktĂłra częściej niż walką bywa wyczekiwaniem. Skrupulatnie odtwarzając wydarzenia sprzed ponad siedemdziesięciu lat, Małgorzata Szejnert opowiada o naszej sile i bezsilności, o honorze i skazach na nim. A także o pamięci i niepamięci: osobistej, rodzinnej, zbiorowej. Przede wszystkim jednak kreśli nasz poruszająco aktualny, niepokojący portret własny.